JAK EFEKTYWNIE UCZYĆ SIĘ W DOMU?

1. Zaplanuj sobie czas na naukę.

Jest to kluczowa sprawa: w jakich godzinach masz czas tylko na naukę i nic nie może cię wtedy rozpraszać. To ty musisz o to zadbać i wszelkie rozpraszające cię bodźce musisz usunąć. Zacznij od przejrzenia materiału, który chcesz opanować. Jeśli trzeba, podziel go na mniejsze części i ucz się po kolei, zgodnie z planem.

2. Zadbaj o korzystne otoczenie.

- dobre oświetlenie,

- odpowiednia temperatura pomieszczenia,

- usunięcie rozpraszających czynników,

- pomyśl, co może poprawić twoją koncentrację,

- świeże powietrze w pokoju (regularnie wietrz swój pokój) ,

- nie ucz się na leżąco, do siedzenia wybieraj wygodne krzesło, wyprofilowane, o odpowiedniej wysokości,

- odłącz media, TV, radio, wyloguj się z portali społecznościowych i komunikatorów,

- na czas nauki zrezygnuj w swoim otoczeniu z towarzystwa rozpraszających cię osób.

3. Zadbaj o odpowiedni nastrój do nauki.

Na jakość uczenia się mogą mieć wpływ także czynniki zewnętrzne:

- brak motywacji,

- złe samopoczucie,

- przemęczenie fizyczne i psychiczne.

4. Wykorzystaj do nauki wszystkie zmysły.

Najskuteczniej zapamiętujemy i uczymy się w sposób „polisensoryczny”, czyli angażując wszystkie zmysły:

- patrząc,

- słuchając,

- notując,

- rysując.

- śpiewając rymowanki,

- powtarzając na głos z pamięci zapamiętane informacje,

- opowiadając komuś o tym, czego się nauczyłeś. ( nauczyłaś).

5. Rób efektywne notatki.

Notując w szkole, możesz zastosować kilka praktycznych wskazówek, dzięki którym łatwiej ci będzie później uczyć się z notatek w domu:

- zapisuj tylko najistotniejsze informacje,

- stosuj czytelną, przejrzystą formę graficzną,

- notuj tylko na jednej stronie kartki, aby łatwiej ci było przeglądać notatki,

- używaj kolorów, podkreśleń, strzałek, znaków graficznych oraz własnych skrótów. Jeśli ich nie masz, to postaraj się stworzyć kilka na początek.

- twórz mapy myśli,

- słuchając opowiadania, wykładu, czy oglądając film związany z tematem, lepiej przyswoisz sobie informacje aktywnie notując, rysując mapy pojęć lub mapy myśli.

6. Rób optymalne powtórki.

Powtórka to ponowne, szybie przejrzenie materiału i powtórzenie najważniejszych informacji. Częste powtórki pozwolą ci zapamiętać maksimum informacji i zaoszczędzić czas.

7. Zadbaj o wypoczynek, relaks i dobry sen.

- twoje potrzeby powinny być zaspokojone, tj. potrzeba pokarmu, pragnienia, wypoczynku i snu,

- dopiero po ich zaspokojeniu możesz przystąpić do efektywnej nauki.

POWODZENIA:)

Źródło: http://www.sp3.sierp.pl

JAK NIE STAĆ SIĘ OFIARĄ PRZEMOCY?

1. Spróbuj zignorować to, co mówią sprawcy, udawaj, że cię to wcale nie obchodzi. Nie pokazuj, że jesteś smutny lub zły. Twoje zdenerwowanie sprawia im satysfakcję i zachęca do dalszego atakowania.

2. Staraj się wyglądać na pewnego siebie. Choć wyprostowany (plecy proste, podniesiona głowa). Możesz ćwiczyć taką postawę w domu, przed lustrem. Pamiętaj, że sprawcy szukają uczniów wyglądających na takich, którzy się przestraszą i nie będą potrafili się obronić.

3. Ćwicz swój głos. Odpowiadaj pewnym i mocnym głosem, postaraj się patrzeć innym w oczy. Sprawcy przemocy zaczepiają osoby, które mówią cicho i nieśmiało.

4. Jeśli ci dokuczają – najlepiej odejdź. Nie przejmuj się, co o tobie pomyślą. Im dłużej będziesz stał i słuchał, tym większą zabawę będą mieli sprawcy.

5. Przygotuj sobie odpowiedź. Jeśli ktoś często ci dokucza lub cię zaczepia, możesz mieć przygotowaną odpowiedź np. Nie masz nic innego do roboty? Mów sobie co chcesz, mnie to nie obchodzi.

6. Powiedz stanowczo, że nie zgadzasz się na takie traktowanie, np. Nie mów tak do mnie. Nie zgadzam się. Nie nazywam się tak.

7. Spróbuj być dowcipny i zażartować. Poczucie humoru jest często najlepszą „bronią” na agresję. Jeśli w takiej sytuacji potrafisz zachować zimną krew i śmiać się, z pewnością sprawcy pomyślą, że niczym się nie przejmujesz i zostawią cię w spokoju.

8. Spróbuj zaskoczyć sprawców. Zrób coś, co zbije ich z tropu, zdziwi. Możesz powiedzieć coś zupełnie nie na temat. Możesz udać, że nie dosłyszysz, co mówią do ciebie. Powiedz do nich „Nic nie słyszę” „Możecie powiedzieć to głośniej?”

9. Powiedz o tym bliskiej ci osobie. Może to być kolega z klasy, z podwórka, po prostu ktoś, kogo dobrze z nasz i komu ufasz. Gdy podzielisz się z kimś swoim zmartwieniem od razu poczujesz się lepiej. Poproś o pomoc i dobrą radę. Jeśli jest to osoba ze szkoły, to spędzaj z nią czas na przerwach. Bądźcie w miejscach, gdzie dyżurują nauczyciele. Sprawcy częściej atakują pojedynczych uczniów.

10. Poradź się rodziców, wychowawcy lub pedagoga. Opowiedz im o swoim kłopocie. Rodzice są dla ciebie najważniejszymi osobami na świecie. Dorośli mają różne sprytne pomysły na to, jak rozwiązać problem. Warto skorzystać z ich rady i doświadczenia. Otwórz się przed osobą, do której masz zaufanie

ZAGROŻENIA PŁYNĄCE Z E-PAPIEROSÓW

Informacja dla rodziców

na temat potencjalnych zagrożeń związanych
ze stosowaniem elektronicznych papierosów

Minister Edukacji Narodowej Dariusz Piontkowski skierował do szkół, przygotowany wspólnie z Głównym Inspektorem Sanitarnym, materiał informacyjny dla uczniów, rodziców, dyrektorów i nauczycieli, w którym przestrzega przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z elektronicznymi papierosami.

E-papierosy oraz tytoń podgrzewany postrzegane są jako mniej szkodliwe, dlatego młodym ludziom wydają się one szczególnie atrakcyjne. Pozwalają one ukryć młodzieży nawyk palenia. Tym samym eliminują istotny czynnik chroniący przed sięganiem po papierosy, jakim jest strach przed wykryciem nałogu przez rodziców. Dlatego też w łatwy sposób otwierają furtkę do palenia papierosów w przyszłości.

Od 2011 roku aż sześciokrotnie wzrosła liczba polskich uczniów, którzy próbowali e-papierosa. Młodzież nie zdaje sobie sprawy, że e-papierosy tak samo jak tradycyjne papierosy uzależniają i wpływają negatywnie na zdrowie.

E-papierosy oraz tytoń podgrzewany postrzegane są jako mniej szkodliwe, dlatego młodym ludziom wydają się one szczególnie atrakcyjne. Pozwalają one ukryć młodzieży nawyk palenia. Tym samym eliminują istotny czynnik chroniący ich przed sięganiem po papierosy, jakim jest strach przed wykryciem nałogu przez rodziców. Dlatego też w łatwy sposób otwierają furtkę do palenia papierosów w przyszłości.

Istnieją również dowody na to, że młodzi ludzie, którzy używają e-papierosów, mogą częściej palić papierosy w przyszłości. Istnieją udokumentowane przypadki zatruć płynem z e-papierosów wśród dzieci oraz osób dorosłych. Ważna jest zatem wiedza na temat zagrożeń związanych z e-papierosami.

Wszystkie e-papierosy mają wysoką zawartość nikotyny. Według producenta pojedyncza kapsułka JUUL zawiera tyle samo nikotyny, co paczka 20 zwykłych papierosów. Produkt jest dostępny tylko w wysokich stężeniach nikotyny, co może powodować u niektórych nastolatków szybki rozwój uzależnienia.

W informacji MEN i GIS zachęcamy rodziców i apelujemy do nich o to, aby poinformowali swoje dziecko o zagrożeniach. Rodzice mogą również w każdej chwili zwrócić się do nauczycieli i dyrektorów szkół w sprawie egzekwowania zakazu palenia tytoniu na terenie szkoły oraz szkolnego programu zapobiegania paleniu tytoniu.

MITY i FAKTY NA TEMAT PRACY PEDAGOGA W SZKOLE

Mit 1: Pedagodzy dyscyplinują uczniów w szkole
(rozliczają za złe zachowanie i wymyślają kary). Tak nie jest! Kary i nagrody są określone w Statucie szkoły. Celem rozmowy jest poznanie wszystkich okoliczności zdarzenia, ustalenie ich przyczyn, wypracowanie form pomocy i sposobów rozwiązania trudnej sytuacji. Często uświadomienie uczniowi konsekwencji jego działania lub postawy może być dla niego nieprzyjemne, ale umożliwia uniknięcie podobnych błędów w przyszłości. Uczenie odpowiedzialności i analizowanie własnego postępowania jest jednym z elementów wychowania. Ewentualne kary czy pochwały to raczej sprawa wychowawcy, dyrektora i rodzica.


Mit 2: Pedagodzy rozmawiają tylko z najgorszymi uczniami
(tymi, którzy coś „przeskrobali”). Pedagodzy pomagają w bardzo wielu sprawach uczniom i nauczycielom. Nie rozliczamy uczniów za "złe zachowanie". Najchętniej rozmawiamy z uczniami o ich sukcesach, planach, trudnościach, problemach, z którymi spotykają się w szkole i w domu. Naprawdę rozmawiamy i służymy pomocą wszystkim uczniom.


Mit 3: Rozmowa z pedagogiem jest karą za złe zachowanie. Czy rozmowa może być karą? Jeśli poruszamy sprawy trudne, to rozmowa może być czasami nieprzyjemna, ale staramy się zachować w rozmowie zasadę podmiotowości. W rozmowie obie strony mają prawo wypowiedzieć się i my tej zasady się trzymamy. Zawsze oceniamy zachowanie, a nie osobę. W każdej, nawet trudnej rozmowie uczeń zawsze może liczyć na naszą pomoc.

Mit 4: Rozmowa z pedagogiem to wstyd, bo świadczy o tym,
że ze mną „jest coś nie tak”. Na pewno nie. Na szczęście dawno minęły czasy, że klientów (także uczniów) psychologa wytykano palcami. Jeśli zdarza sie to teraz, to świadczy o zupełnej ignorancji i braku elementarnej wiedzy u tego, kto tak robi. W krajach zachodnich chodzenie do psychologa czy psychoanalityka jest modne, bo świadczy o tym, że człowiek dba o siebie, nie chce ulegać słabościom, jest zainteresowany własnym rozwojem, dąży do doskonałości. Robią tak osobistości świata polityki, showbiznesu, sztuki. Nie wstydzą sie tego. Przeciwnie, chwalą sie tym, twierdzą, że jest to modne.

Mit 5: Rozmowa z pedagogiem to donosicielstwo. Czy prośba o pomoc dla siebie lub innej osoby to donosicielstwo? Ludzie, którzy tak mówią i nie podejmują sie żadnych działań w celu pomocy innym i sobie, to najczęściej ludzie bardzo nieszczęśliwi i niewrażliwi. Staramy się zawsze oddzielić próby zaszkodzenia komuś od próśb o pomoc w rozwiązaniu konkretnego problemu. Masz prawo prosić o pomoc – a my jesteśmy dla Ciebie i postaramy się sie Ci pomóc.


Mit 6: Do pedagoga kieruje tylko nauczyciel albo rodzic. Najchętniej rozmawiamy z uczniami, którzy sami proszą o poradę. To sygnał, że widzą problem i chcą z nim coś zrobić. To także znak, że łatwiej uda się znaleźć dobre wyjście z sytuacji. Wychowawca często prosi o pomoc lub interwencję w sytuacji, gdy wydaje mu się, że sam nie rozwiąże problemu ucznia. Pedagog lub psycholog starają się być bezstronni. Tego uczą się na studiach. Łatwiej jest wtedy zrozumieć problem. Rozmawiamy ze wszystkimi, bo chcemy poznać motywy ich działania.

Mit 7: Pedagodzy są szkolnymi policjantami. Nie jesteśmy policjantami. Nie prowadzimy śledztw, nie ścigamy przestępców. Z Policją współpracujemy podczas organizowania programów profilaktycznych i edukacyjnych. Czasem, w zastępstwie rodzica, jako opiekun uczestniczymy w przesłuchaniach uczniów, którzy złamali prawo. Takie są przepisy i chronią one ucznia. Na szczęście zdarza się to wyjątkowo rzadko.

Mit 8: Pedagodzy przekazują wszystko rodzicom i nauczycielom. Obowiązuje nas dyskrecja i tą zasadą się kierujemy. Szanujemy prawo do prywatności i tajemnicy. Obowiązek jej zachowania wpisany jest w etykę zawodu. Jeśli uznamy, że należy o czymś powiedzieć rodzicom lub wychowawcy – zawsze wcześniej pytamy ucznia o zgodę lub proponujemy, by sam to zrobił. Najczęściej problem udaje się rozwiązać zachowując dyskrecję i tajemnicę. Tylko wyjątkowo, gdy zagrożone jest bezpieczeństwo, życie, zdrowie, albo łamane prawo, zachowywanie tajemnicy byłoby działaniem na szkodę „klienta”. Tego zrobić nie możemy. Dlatego nigdy nie godzimy się na układ: „powiem coś, jak Pan (Pani) obieca, że nikomu o tym nie powie”.